Tel Aviv, zaterdag 7 oktober 2023; Het is 6 uur in de ochtend als het luchtalarm afgaat. Er wordt op de deur van ons appartement geklopt: “Get out of the room!” We realiseren ons dat het menens is.
Als het alarm af gaat dan heb je 90 seconden de tijd om een shelter te vinden. Na 90 seconden houdt het alarm op. Daarna hoor je ontploffingen, het afweergeschut Iron Dome haalt meer dan 90% van de raketten uit de lucht, een wit spoor achterlatend. Het luchtalarm in onze regio gaat zaterdag 5 keer af. Onze shelter is het trappenhuis van het appartementencomplex, op de eerste verdieping zo ver mogelijk verwijderd van ramen.
Nadat in de loop van de ochtend blijkt dat de situatie zoveel erger is dan wat men hier ooit heeft meegemaakt, vragen we ons af wat we moeten doen. Ons wordt geadviseerd om te proberen zo snel mogelijk het land te verlaten. En dat valt nog niet mee. Taxis naar het vliegveld zitten allemaal vol en vluchten worden geannuleerd. De Nederlandse ambassade heeft nog geen plannen voor evacuatie. Het lukt ons een vlucht te boeken voor zondagavond. Niet wetende of het vliegtuig wel of niet zal vertrekken.
We lopen net terug van een boodschap iets verderop op in de straat als Avi, een Israëliër die in hetzelfde appartement verblijft en ons enorm bijstaat in deze situatie, ons appt. We moeten zo snel mogelijk terugkomen of shelter zoeken. Er worden om 8 uur weer veel raketaanvallen verwacht, het tijdstip van de nieuwsuitzendingen. We zijn op tijd binnen. Op een paar 100 meter van ons appartement slaat een raket in. Een geluid wat je nooit vergeet.
We moeten zondagmiddag een spannend stukje fietsen om op het vliegveld te komen. Onderweg maken we gelukkig geen raketaanval mee. We zijn heel opgelucht, onze vlucht gaat door en onze bagage inclusief fietsen ingecheckt.
We zijn inmiddels veilig thuis. Wij hebben de afgelopen periode een onwerkelijke situatie meegemaakt. Terechtkomen in een oorlog. We waren nog geen 3 dagen in Israël, het land waar we graag zoveel meer van wilden zien en ontdekken per fiets. Hoe nu verder? We hebben even geen idee en geen plan…
Reactie plaatsen
Reacties
Hoi Johan en Wendy,
Wat een vreselijke toestanden.
Fijn dat jullie veilig konden vertrekken in tegenstelling tot de situatie waarin alle slachtoffers en nabestaanden verkeren Wat een vreselijke en trieste verhalen over allemaal slachtoffers.
John en wendy, zo wat een verhaal. Idd dit soort situaties wil je niet. Maar goed en veilig thuis.
Eerst maar bijkomen. Sterkte
Wat ontzettend sneu zeg!!! Gelukkig zijn jullie heelhuids in Drachten aangekomen maar wel met de schrik in het lijf natuurlijk. Eerst maar even bijkomen en dan mar weer nieuwe reisplannen maken. Groet, Ineke en Jan.