Zondag 6 april Munayshy

De eerste nacht is altijd even wennen, de geluiden, de wind en de regen. Maar de tent heeft het weerstaan, op de laagste plek ooit, 100 meter beneden zeeniveau. We beginnen met een klim uit de laagvlakte. We vinden de natuur veel interessanter dan verwacht met de witte kliffen. Net na het middaguur spotten we een portaaltje voor een kleine winkel. Daar gaan we onze lunch nuttigen. De jonge jongen die achter de toonbank in zijn mobieltje zit, vindt het geen probleem. De schappen in de winkel zijn half leeg. Zo nu en dan komt iemand voorbij. Soms wordt er iets gekocht, maar vaker niet omdat ‘ze het niet hebben’. Een witte Landcruiser stopt. Een man en vrouw met tassen vol spullen stappen uit, de ouders van de jongen achter de toonbank. Baktsjan stelt zich voor en zegt dat wij binnen moeten gaan zitten want het is veel te koud om te fietsen. Zijn vrouw tovert twee broodjes tevoorschijn en warmt ze op in de magnetron. We krijgen hete koffie. De fietsen moeten we om de gebouwen heen naar de achterkant rollen, waar Baktsjan een grote schuifdeur opent om ons toegang te geven tot een grote ommuurde binnenplaats. De vloer is van oud beton wat gescheurd en gebrokkeld is. Er staat een oud verroest karkas van een auto. Baktsjan brengt ons naar een tweelaags gebouw op de binnenplaats achter de winkel. Het blijken kamers te zijn. Hij laat ons binnen in een van de kamers. Er staat een elektrische radiator te gloeien. We kunnen uitrusten. Ik ga op de binnenplaats in de zon zitten terwijl Wen even een uiltje knapt. ‘Na werk gaan we naar huis en samen eten’ zegt Baktsjan. Om zes uur gaan we in de Landcruiser mee naar het huis waar zijn moeder blijkt te wonen. Een te forse vrouw die op bed zit met de rolstoel naast zich. We moeten met haar op de foto. Baktsjan springt op bed achter ons om ook op de foto te komen. De schoondochter begeleidt ons naar een aparte kamer waar ze twee matrassen met dikke hoofdkussens neerlegt. Het zijn allemaal oude huizen. De houten vloeren bewegen als je er overheen loopt. Ze zijn bedekt met versleten zeil en grote kleden. Het behang laat langs de naden los. Deuren sluiten slecht, lekkageplekken in het plafond, de helft van de lampen is kapot, de verwarmingsbuizen zijn vuistdik en de radiatoren van voor de oorlog. Er staat een 50 jaar oude cv ketel in de douche te branden. Hij doet het nog prima en gas kost blijkbaar niets want het is bloedheet in huis. De kozijnen zijn van kunststof en goed kierdicht aangebracht, het tocht niet in huis, ondanks de pittige wind. Het is net of de overheid hier stimuleringsmaatregelingen voor getroffen heeft. Om zeven uur wordt er een lage zelfgemaakte tafel in de ruimte naast ons neergezet met een plastic kleed er op. Moeders wordt in de rolstoel binnen gereden en hijst zich in een fauteuil. Wij worden uitgenodigd om op de grond aan tafel te komen zitten. De schoondochter zet eten op tafel, we krijgen thee en een kop gevulde soep, er staan salades op tafel. Baktsjan begint met eten, wij moeten ook eten. Baktsjan vertrekt, hij gaat naar de winkel die tot middernacht open is. Zijn vrouw en schoondochter komen aan tafel zitten. Er wordt pilav met een kippenpoot geserveerd. Die hadden we niet aan zien komen, we zitten al redelijk vol. De pilav is met risotto en wortel gemaakt, heerlijk. Dan druppelen er jongemannen binnen. Drie eten aan tafel en drie zitten te wachten op de bank. De schoondochter bedient de jongens. De jongen die in de winkel stond komt binnen. De jongens zeggen iets tegen hem en briesend verlaat hij de kamer. We hebben hem niet weer gezien. De schoondochter heeft twee zoontjes. Na het eten gaat haar oudste zoontje met de rolstoel aan de haal. Hij legt ‘m op zijn kant en klimt er op, maar valt er vanaf. Hij moet huilen. Zijn vader geeft hem een pets voor de kop omdat hij niet met de rolstoel had moeten klooien. Moeders in de fauteuil moet er om lachen en de vrouw van Baktsjan pakt het kind teder van de grond en troost het. Als vader op aangeven van schoondochter de schoentjes van het jongste zoontje aan doet, begint ook dat kind te huilen. De schoondochter gaat met de kinderen naar hun eigen huis. En dan ineens zijn alle mannen ook verdwenen. We blijven met de vrouw en moeder van Baktsjan achter. We kijken anderhalf uur naar een oude Russische soap serie op het grote tv scherm. Rond elf uur wordt oma naar haar kamer gerold en trekken wij ons terug in onze kamer. Een bijzondere ervaring rijker.